Abir Assamese Novel PDF Free Download

Abir Assamese Novel PDF Download Info

Abir Assamese Novel PDF Free Download, Download Free Assamese Novel Pdf, Deo Langkhui Assamese Novel Pdf, Mrityunjay Assamese Novel Pdf Download, Niribili Assamese Novel Pdf Download,Best Assamese Novel Pdf, Assamese Novel Miri Jiyori Pdf, Assamese Novel Of Ranju Hazarika Pdf, Life Of A Driver Assamese Novel Pdf Download.

Abir Assamese Novel PDF Free Download

কিমান নিৰ্জন হৈ যাব বিচাৰিছা? মিছ অনন্যা, কেনে আছা? সুখৰ বাবে কান্দিবলৈ ইচ্ছুক হোৱাৰ আগতে কিমান কষ্ট থাকিব লাগিব? কিমান সঘনাই হাঁহিব বিচাৰে কিন্তু তাৰ পৰিৱৰ্তে কান্দিব বিচাৰে? এইবোৰ বিষয়ে মোক সদায় অশান্তি দিয়ে। বৃথাই নিজৰ ভিতৰত বিচাৰি উলিয়াওঁ আৰু খালী হাতেৰে ওপৰলৈ আহে। মইও মোৰ আত্মাৰ বিলাপ শুনিবলৈ মন নাযায়। ফলত মই সম্পূৰ্ণ আন্ধাৰত পৰিছো। অস্বাভাৱিক মুখলৈ নাচাওঁ আৰু কাকো চাবলৈ নিদিওঁ।

চিন্তাশীল ঢৌৱে মোক লৈ যোৱাৰ লগে লগে মই অফ গাৰ্ড হৈ পৰিলোঁ। অ’ ক্ষমা খুজিছোঁ ছাৰ। হয়, মই সম্পূৰ্ণ ঠিকেই আছো। আটাইতকৈ ভয়ংকৰ প্ৰশ্নটো হ’ল “আপুনি মোক নিজৰ বিষয়ে অধিক ক’ব পাৰিবনে।” প্ৰতিবাৰেই মোৰ সাক্ষাৎকাৰ লোৱাৰ সময়ত তেওঁলোকে সুধিছে। নিজৰ কথা ক’বলৈ মই ঘৃণা কৰো।

মই অৱশ্যে আৰু এটা কথা যোগ দিব লাগিব যে ইয়াৰ কোনো উপায় নাই। মই অনন্য গোস্বামী, আৰু মই অসমৰ। যোৱা বছৰ বি.ই. ইলেক্ট্ৰনিক্স আৰু টেলিকমিউনিকেচনত ডিগ্ৰী লাভ কৰে। বাৰু, আৰম্ভণি—ক’ত আৰু কি অধ্যয়ন কৰিলোঁ, নতুন প্ৰযুক্তিৰ বিষয়ে কি জানো, মোৰ খেলা-ধূলা কি ইত্যাদি। মই ময়ুৰৰ ফোনটোৰ উত্তৰ দি ক’লোঁ, “ছাৰ, মই এজন অতি উৎকৃষ্ট দলীয় খেলুৱৈ আৰু অতি দ্ৰুত শিকাৰু।” মই নিজৰ ওপৰত ভাগৰি পৰিছো বুলি আপুনি বিশ্বাস কৰাটো ভাল।

কলেজৰ পৰা স্নাতক হোৱাৰ পিছত চাকৰি এটা পোৱাত অসুবিধা হৈছে। মই যে নাপালোঁ এনে নহয়; মই কৰিলোঁ; কেৱল মই আশা কৰা ধৰণে নহয়। যদি ক’তো চাকৰিটোৰ অভাৱ হৈছে তাতেই অভাৱ। মোৰ পুনে বা হায়দৰাবাদ ভ্ৰমণৰ কোনো হেঁপাহ নাই। অ’ প্ৰভু, অনুগ্ৰহ কৰি এতিয়াই সকলো বনাওক। বহুত বহুত ধন্যবাদ মিছ অনন্যা। পৰৱৰ্তী কাৰিকৰী ৰাউণ্ডৰ বাবে অনুগ্ৰহ কৰি পেনেল ৮ লৈ যাওক।হাজাৰ হাজাৰ আবেদনকাৰী আছে, গতিকে কেম্পাছৰ বাহিৰত চাকৰি বিচাৰি উলিওৱাটো ইমান সহজ নহয়। ইয়াৰে প্ৰায় ১০০ জনহেহে স্থান লাভ কৰিব।

পৰৱৰ্তী ৰাউণ্ডৰ আগতে মই আকৌ এবাৰ ভগৱানক বিবেচনা কৰোঁ। অনুগ্ৰহ কৰি প্ৰৱেশ কৰক মিছ অনন্যা। গোটেই দিনটো লগ পোৱা প্ৰথমজন ব্যক্তি যিয়ে মোক ওপৰলৈ চালেই হাঁহিছিল। আতংক কিছু কমি আহিল। মোৰ ধাৰণা, নতুন প্ৰযুক্তি, অৰ্থনীতিৰ অৱস্থাকে ধৰি সকলো কথাতে তেওঁলোকে মোক কুইজ কৰিছিল। কিছুমান পাৰিলোঁ, কিছুমান কৰিব নোৱাৰিলোঁ। আপুনি হয়তো বাহিৰত ৰৈ থাকিব, তেওঁ ওলাই আহি উত্তৰ দিলে। আকৌ যোগাযোগ কৰিম।

অপেক্ষা কৰিবলগীয়া হোৱাটো যথেষ্ট বিচলিত কৰে। বাহিৰলৈ ওলাই গৈ বিশাল চোফাখনত বহিলোঁ। মোৰ দৰেই আৰু বহুতো ল’ৰা-ছোৱালীয়ে ৰৈ আছে। ৰাতিপুৱা যোৱাৰ আগতে ৰঙা চাহ একাপ খালোঁ। ট্ৰেফিক হোৱাৰ বাবে শনিবাৰে খাবলৈ সময় নাপালোঁ। ৰাতিপুৱা ৮ বজাৰ পৰা নিশা ১২ বজালৈ মোৰ পেটটো ভোকত কঁপি আছে, গোলৰ পিছত ৰাউণ্ড। উঠি মই কেফেটেৰিয়ালৈ গৈ খাবলৈ গ’লোঁ৷ খৰধৰকৈ ফোনটো নিস্তব্ধ কৰি ৰখা হয়। বাৰটা মিছড কল আঁতৰাই দিয়া হয়। আয়ুষত আৰু কাৰ অৰ্থ থাকিব আয়ুষ্মান।

মূৰ খাই গুচি যোৱাৰ মন আছে নহয়নে? তাৎপৰ্যপূৰ্ণ কথা। ইমানবোৰ ফোন কৰাৰ পৰাই কৰা ফোনবোৰ তুলি ল’ব লাগিব জানেনে? মই যে সাক্ষাৎকাৰ এটা কৰি আছিলো সেই কথা বুজিছানে আয়ুষ? তেতিয়াও লাভ কৰিবা। তোমাৰ মনটো বৰ ডাঙৰ। মোৰ ফাৰ্মত থাকিলে নহ’ব। মট্চে নহয়, তেন্তে মই।: আগবাঢ়ি যোৱা।

গৰুৰ মাংস তৈয়াৰ কৰাটোৱেই আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ পদক্ষেপ। মোৰ আৰু চাকৰি নাই! গৰু গাহৰি নহয়, আৰু মাংস মাংস নহয়, কাকতলীয়াকৈ। মাংসৰ বানান কেনেকৈ কৰি খাব? এইটোৱেই ফোনটো, বাইদেউ। নাথানিয়েল আৰ কি হৈছিল? তুমি খালী নহয়, মই মোৰ ফোনটো খামুচি ধৰি ক’লোঁ। খালোঁ৷ মোৰ প্ৰতি কোনোবাই গুৰুত্ব দিয়ে বুলি বিশ্বাস কৰি লাজ লাগে। এতিয়া ৰাখিছোঁ। মোৰ মনটো নিশ্চিত নহয়। সেই বাৰ্গাৰবোৰ খাব কাৰণ সেই কেফেটেৰিয়াত ভাল পাব। : হয়.

খৰখেদাকৈ নিৰামিষ বাৰ্গাৰটো গিলি পেলালোঁ আৰু ৱেটিং ৰুমত বহিলোঁ। ধাৰণাৰ পাহাৰে মোৰ মূৰটো দখল কৰি আছে। মোৰ জীৱনটো আন মাইকী মানুহৰ জীৱনতকৈ পৃথক। মই সকলোৰে দৰে নহয়, সেয়েহে জীৱনটো একেই। অ’ নাই, মই আৰু নোৱাৰো। অলপ সময়ৰ বাবেও মোৰ চিন্তাবোৰ এৰি দিব লাগিব।

ধূমপান কৰা ঠাইখনৰ ফালে লাহে লাহে খোজ দিলোঁ। অস্থিৰ লোকসকলে বিশ্বাস কৰে যে ধোঁৱাৰ কুণ্ডলীৰ লগে লগে তেওঁলোকৰ দুখ আৰু চিন্তা নাইকিয়া হৈ গৈছে। ইয়াতকৈ বেছি অনুশোচনাজনক পৃথিৱীত কি হ’ব পাৰে? “মিছ অনন্যা, ইনফ’টেকলৈ স্বাগতম, আপোনাক নিৰ্বাচিত কৰা হৈছে।” এইচ আৰক সম্ভাষণ জনাই মই ইচ্ছাকৃতভাৱে হাঁহিব পৰা নাছিলো; মই সঘনাই কৰা কাম নহয়। মইও আয়ুক মাত্ৰ এটা শব্দহে পঠালোঁ: “মই পাইছো।” সেই দিশত মই বেলেগ।

AABIR by Indranee Sharma Part 2

জিমলৈ নোযোৱাৰ কেইবাটাও কাৰণ। জিমলৈ নোযোৱাৰ কেইবাটাও কাৰণ। তেওঁৰ নাকৰ ফুটাৰ পৰা অলপ তেজৰ দাগ ওলাইছিল। হিবাই তৎক্ষণাত এটা কপাহ যোগান ধৰিলে, যিয়ে সেইটো চেপি ধৰিলে। তাই এক টন প্ৰশ্ন কৰি আছিল আৰু তাইৰ চকুত অলপ চকুলো ওলাই আহিছিল। মোৰ দৃষ্টিৰ ব্যাখ্যা কৰিবলৈ তাই একেবাৰেই অক্ষম। মই এজন শিল কঠিন মানুহ। মোৰ চকুত বা মুখত কোনেও একো দেখা নাপায় আৰু মই এতিয়াও দেখা নাপাওঁ।

এই সময়ত মোক আকৌ এবাৰ নিচা লাগে। ই এক নিচা যাৰ ফলত আপোনাৰ সকলো স্মৃতিশক্তি হেৰুৱাই পেলায়। হিবাক উলিয়াই লৈ ওলাই আহিলোঁ। নৱেম্বৰৰ ঠাণ্ডা আৰু মোৰ নিজৰ সেউজীয়া উশাহবোৰে যেন মোৰ লৰচৰ কৰাটো অসম্ভৱ কৰি তুলিছে। নিজকে অৱনতি ঘটিবলৈ দিছো। খালী ভৰিৰে আয়ুলৈ খোজ দিওঁ। নিৰ্জন ৰাস্তাটোৰ শিলবোৰে মোৰ হাতখন কাটি পেলালে। মই অৱশ্যে আৰু বেছি ৰৈ থাকিব নোৱাৰো।

আয়ুষৰ লগত যোগাযোগ কৰিবলৈ মই মোৰ ফোনটো পুৰণি অট্টালিকাৰ বাহিৰত থৈ আহিলোঁ। ছিকিউৰিটি গাৰ্ডক খবৰ দি আয়ুৰৰ কাষৰ ফোনটো ডায়েল কৰি তাৰ ইন্টাৰকমটো পাবলৈ। গাৰ্ডে তেতিয়া দেখিলে মোৰ কাপোৰবোৰ আৰু এবাৰ উন্মুক্ত হৈ পৰিছে।

ৰাতি এঘাৰ বজাত দুজন ল’ৰাৰ সৈতে যিদৰে এপাৰ্টমেণ্টটোত প্ৰৱেশ কৰিলোঁ, সেয়া আমাৰ সন্মানীয় সমাজখনে অসন্মত নহয়। কিন্তু এই সভ্যতাক মই ধাৰাবাহিকভাৱে আঙুলিয়াই দিছো। সকলো মিছা কথা, চুদাচুদি মিছা কথা। ফোনটো উত্তৰ নোপোৱাকৈয়ে থাকে। জীৱনলৈ অপেক্ষা কৰাৰ কোনো উদ্দেশ্য নাই। চতুৰ্থ স্তৰলৈ যোৱাৰ পথত লক্ষ্য কৰিলোঁ যে মোৰ উশাহ বন্ধ হৈ গৈছে। আনকি দুৱাৰত ৰেপ কৰিব পৰা শক্তিৰ অভাৱ মোৰ। মই টানিলোঁ আৰু দুৱাৰখন পিছলি খোল খালে।

তোমাৰ কি হ’ল?

কি বুজাব বিচাৰিছে পাগল? তেওঁ কোৱা কথাবোৰ শুনিবলৈ মোৰ ধৈৰ্য্যৰ অভাৱ। মোৰ অৱস্থা আৰু মোৰ ৰঙা চকু দুটা দেখিয়েই সি নিশ্চয় উপলব্ধি কৰিলে যে কি হৈছে!

সেইটো মোক দিয়কচোন। আপোনাৰ পৰিস্থিতিৰ বিষয়ে মই অৱগত। মদ খাই অপচয় নকৰিব। দিয়া, নহলে মই ব্যৱস্থা লম আয়ু। কেনেকৈ আগবাঢ়িব? তোমাৰ মৃত্যু আগতীয়া। আপোনাৰ দেউতাই শুদ্ধকৈ কৰিব, আৰু আপুনি আপোনাৰ বীমাৰ ধন সংগ্ৰহ কৰিব। :জীৱন !!!

কাষৰ এপাৰ্টমেণ্টটোৰ দুৱাৰত কথা পাতিলেই দুৱাৰখন খোল খালে। আদবয়সীয়া ভদ্ৰমহিলাগৰাকীয়ে এনে এটা ধাৰণা উলিয়াই দিয়ে যে আমি এটা বেয়া ধাৰণা বিবেচনা কৰিবলৈ ওলাইছো। এতিয়া চাৰ্কাছ বন্ধ হৈ গৈছে আৰু মানুহৰ হাতত আন কোনো বিকল্প নাই বুলি ঘৃণা কৰাৰ কোনো উদ্দেশ্য নাই। মোক যাবলৈ দিয়ক, মই এতিয়াই গৈ আছো। আমি এবাৰ আয়ুৰ ৰুমমেটৰ লগত ভ্ৰমণ কৰিছিলো, কিন্তু তেওঁ এতিয়াও মোক ফোন কৰা নাই। তেওঁৰ বাবে মই এগৰাকী ভয়ংকৰ ছোৱালী। প্ৰিটাৰ্ম ল’ৰাটোক দেখি মই হাঁহি উঠো। ই এক মানসিকতাই যেন গোটেই সমাজ সংস্কাৰৰ চুক্তিখনক গ্ৰহণ কৰি পেলাইছে। মোক দেখি সি যেন নিজৰ শৰীৰটো পৰিষ্কাৰ কৰি পেলায়। মই আয়ুক দেখুৱাই ভিতৰলৈ লৈ গ’লোঁ৷

অসংগঠিত কোঠাটোত একোৱেই পোৱা নাযায়, য’ত বিয়েৰৰ বটল আৰু আধা খোৱা পিজ্জাও আছে। নিক্ষেপ নকৰা আৱৰ্জনা পাত্ৰবোৰৰ গোন্ধ বেয়া। সকলোতে কাপোৰৰ ঢেৰ। ৰৈ থাকিবলৈ কোৱা নাই; মাত্ৰ যাওক। আয়ুছৰ খং উঠে। সি অলপ লাজ পাব পাৰে। মোৰ হাতখন ধৰি সি মোক কোঠাটোৰ পৰা উলিয়াই আনিলে। বাহিৰত লেতেৰা চেণ্ডেল পিন্ধিলে। দুয়ো তললৈ নামি আহিলোঁ৷ আপোনাৰ লগত কি ট্ৰেন্সপাইৰ হ’ল?

মোৰ মনলৈ একো কথা নাহিল। মই তোমাক বিচাৰি আহিলোঁ যিহেতু হিবাই মদ খাবলৈ ঘৃণা কৰে। ঠিক তেনেকুৱাই। কোনোবাই আপোনাক কিবা উল্লেখ কৰিছিল নেকি? কোনজন ব্যক্তিয়ে কি ক’ব? ইচ্ছা কৰিলেও কাকো ক’ব নোৱাৰিলোঁ যিহেতু মই মোৰ আনন্দ বা দুখ প্ৰকাশ কৰিব নাজানিছিলো। মায়ে মাত্ৰ ফোন কৰিলে বাবে ঘৰলৈ গৈ আছো। মই ক’লৈ গৈ আছো? মই ক’ত থাকিম? ককাক চাবলৈ আহক আৰু আমাৰ ঘৰত থাকক। মই নাযাওঁ। মই তোমাক পৰিত্যাগ কৰিবলৈ যোৱা নাই। ইমান পাগল যদি তোমাৰ পিছত কোনে চাই থাকিব? এইবোৰ কথা উল্লেখ কৰাৰ সময়ত আয়ুৱে মোক এবাৰো চকু নিদিলে। পিছলৈ ঘূৰি থাকোঁতে সি চিগাৰেটটো আগবঢ়াই দিলে। এই মানুহজনক মই কেতিয়াও বুজি নাপাম। যদিও তেওঁ মোতকৈ সৰু আৰু তেওঁৰ মনত কেতিয়াবা খাদ্যহে থাকে, তথাপিও তেওঁ মাজে মাজে মাক-দেউতাকৰ ভূমিকা গ্ৰহণ কৰে। আয়ুষৰ হাতখন সোঁহাতেৰে দৃঢ়তাৰে ধৰি বাওঁহাতেৰে চিগাৰেটৰ পৰা উশাহ ল’লোঁ৷ এই হাতখনেই এদিন মোক ছাঁৰ পৰা ওলাই আহিবলৈ সহায় কৰিছিল। আজিও মনত আছে সেই দিনটো।

মই নাহিব বুলি কৈছিলো নেকি? ঘূৰি আহি থাকিব কাৰণ লাজ সঁচাকৈয়ে বেয়া।

এইবোৰ কথা দেউতাৰ পৰা শুনাৰ পাছত তেওঁ আহি পালেহি। মোক বিচাৰি ফুৰিছে। কেতিয়াবা হাতত কিবা এটা ধৰি। সেই ধৰণেৰে এবছৰ নষ্ট কৰি স্কুল এৰিলোঁ। কিন্তু মোৰ আচৰিত হ’বলৈ বাকী নাথাকিল যে মই সঁচাকৈয়ে কেতিয়াও মৃত্যুৰ কথা ভবা নাছিলোঁ। মৃত্যুৰ কেইবাটাও পদ্ধতি আৰু কাৰণ আছিল। ককাক বাদ দি জীয়াই থাকিবলৈ বেছি নাছিল। জীৱনক বাদ দি। এদিন তলাবন্ধ কোঠাটোৰ পৰা ওলাই আহিলোঁ তেওঁক লগ কৰিবলৈ।

সেইদিনা আয়ুও প্ৰৱেশদ্বাৰত ৰৈ আছিল। মোৰ লিচু কিছুমান আছে। তেওঁলোকৰ বাৰীখন ইয়াত।

গোটেই এবছৰৰ পাছত অৱশেষত তেওঁক দেখা পালোঁ৷ মাত্ৰ উচ্চতৰ মাধ্যমিকৰ পৰীক্ষা শেষ কৰিছিল। মোৰ মাৰ পৰা তোমাৰ হাতত আছে। আধা আধা কৰি দিবা। :হমম . আমাৰ ঠাইলৈ আহিবানে? আজি মায়ে ভাপত দিয়া মাছ ৰান্ধিলে। :অ’ নিশ্চয়। পকোৰাৰ কথা কি ক’ব? অ’, তোমাক কিবা এটা ক’ব লগা হ’ল৷ :কি? সকলোৱে তোমাক অপছন্দ কৰিলেও মই তোমাক আৰাধনা কৰো। মনে মনে আঁতৰি যোৱাৰ আগতে মই আধা ফালি দিয়া দহটা লিচুৰ ভিতৰত পাঁচটা দিলোঁ। জীৱনৰ কোনো জ্ঞান যিহেতু প্ৰয়োজনীয় নহয়। মোৰ বাবে সেইদিনা তেওঁ সলনি হৈ এজন ফেৰেস্তা হৈ পৰিল। সেইদিনা প্ৰথমবাৰৰ বাবে মই হুমুনিয়াহ কাঢ়ি নিদিয়াকৈ ৰাতিটো শুই থাকিলোঁ।

অঞ্চলটোত কোনো নাই। কোনোৱেই i অঞ্চলটো। অঞ্চলটোত কোনো নাই। মই পৰ্যবেক্ষণ কৰি আছো যাওক। মই তাক প্ৰৱেশদ্বাৰত এৰি দি মোৰ কোঠালৈ গ’লোঁ। মই ক্লান্ত হৈ পৰিছো, আৰু কোঠাটো আন্ধাৰ। ফোনটো ৰুমত থৈ দিলোঁ, হিবা ইতিমধ্যে শুই আছে। অনিৰুদ্ধৰ কেইবাটাও অনুত্তৰ নোপোৱা ফোন আহিছিল। মই ফোনটো ঘূৰাই দিলোঁ। হেৰা, মোক ফোন কৰিলে নেকি? নমস্কাৰ. তোমাৰ ফোন নম্বৰে মোৰ বাবে মিছ কল এৰি থৈ গ’ল। ইয়াত লিখা আছিল যে ই ৰেঞ্জৰ বাহিৰত, গতিকে মই কেইবাবাৰো চেষ্টা কৰিলোঁ। :হয় !